Większość rodziców chce, aby ich dziecko dawało sobie radę w życiu, robiło karierę, odnosiło sukcesy. Drogą do tego jest m.in. osiągnięcie niezależności i samodzielności. Wg „ Słownika języka polskiego” osoby samodzielne to takie, które dają sobie radę, niepotrzebują pomocy wykonały coś niezależnie przez kogoś, potrafią decydować o sobie

Jak można wpływać i kierować tymi procesami?

danone samodzielnosc T 614x346

 

ABY ZACHĘCIĆ DZIECKO DO SAMODZIELNOŚCI:

1) Pozwól dziecku dokonać wyboru.

  • „Co ci bardziej odpowiada? Ćwiczenie przed czy po południu?
  • „Za pięć minut wychodzimy. Czy chcesz jeszcze raz zjechać, czy pohuśtać się?”

TE MOŻLIWOŚCI WYBORU DAJĄ DZIECKU KORZYSTNĄ SPOSOBNOŚĆ PODEJMOWANIA DECYZJI. KIEDY SIĘ JEST DOROSŁYM, TRUDNO PODEJMOWAĆ DECYZJE O KARIERZE, STYLU ŻYCIA, NIE MAJĄC DOŚĆ DOŚWIADCZENIA W WYPOWIADANIU WŁASNYCH SĄDÓW.

2) Okaż szacunek dla dziecięcych zmagań.

  • „Wiązanie sznurowadeł wymaga dużej zręczności palców”.
  • „Dodawanie ułamków jest skomplikowane. Nie jest łatwo znaleźć wspólny mianownik”.

KIEDY DZIECIĘCE WYSIŁKI SĄ DOCENIANE, ZBIERA ONO W SOBIE ODWAGĘ DO SAMODZIELNEGO POKONANIA PRZESZKÓD.

3) Nie zadawaj zbyt wielu pytań.

  • „Cześć, cieszę się, że już jesteś”.
  • „Witaj w domu!”

ZADAWANIE ZBYT WIELU PYTAŃ MOŻE BYĆ POTRAKTOWANE JAKO WTARGNIĘCIE W ŻYCIE OSOBISTE. DZIECI BĘDĄ MÓWIŁY SAME TO, CO CHCĄ POWIEDZIEĆ I O CZYM CHCĄ.

4) Nie śpiesz się z dawaniem odpowiedzi.

– Tato, skąd bierze się deszcz?

– To interesujące pytanie. Jak myślisz?

KIEDY DZIECI ZADAJĄ PYTANIA, NALEŻY DAĆ IM SZANSĘ, ABY NAJPIERW SAME ZNALAZŁY ODPOWIEDŹ.

5) Zachęć dziecko do korzystania z cudzych doświadczeń.

– Mamo, czy znalazłaś już dla mnie nauczyciela gry na gitarze?

– Ciągle dopytuję się. Mam zamiar zapytać też w szkole. Może kogoś polecą.

CHCEMY, ABY DZIECI WIEDZIAŁY, ŻE NIE SĄ ZUPEŁNIE OD NAS ZALEŻNE. ŚWIAT POZA DOMEM, INNA OSOBA DOROSŁA, SZKOŁA, STARSZE DZIECKO – MOGĄ POMÓC PRZY ROZWIĄZYWANIU PROBLEMÓW.

6) Nie odbieraj nadziei.

ZAMIAST:

– Chcę chodzić na lekcję tańca.

– Jesteś za mało wygimnastykowana. Nie umiesz przecież tańczyć.

POWIEDZ:

– Chcę chodzić na lekcję tańca.

– Myślisz, że poradzisz sobie na lekcjach tańca? Opowiedz mi o tym.

PRÓBUJĄC ZABEZPIECZYĆ DZIECI PRZED PORAŻKĄ, POZBAWIAMY JE NADZIEI, DĄŻEŃ, MARZEŃ, A CZASAMI – ZREALIZOWANIA PLANÓW.

 

opracowano na podstawie “Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały.  Jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły?” autorstwa Adele Faber i Elaine Mazlish.

 

Karolina Suchecka
psycholog szkolny