Z cyklu ciekawostki psychologiczne...

Zaburzenie osobowości cechujące się tendencją do wycofawania się, izolacji od kontaktów społecznych i emocjonalnych. Osoba z osobowością schizoidalna sprawia wrażenie, że takie relacje są zbędne, niepotrzebne, mimo wewnętrznej potrzeby stworzenia takiej relacji.

Osoba z tym zaburzeniem zazwyczaj jest odbierana przez otoczenie jako chłodna emocjonalnie, wycofana.

Cechuje się oryginalnymi wypowiedziami, poglądami, najczęściej zupełnie odmiennymi od innych ludzi. Pochłonięta jest także często swoimi sprawami, nie zwraca uwagi na otoczenie.

Osoba z osobowością schizoidalna nie zwraca uwagi na normy społeczne oraz konsekwencje płynące z nieprzestrzegania zasad.

Wyróżnia się także silnymi skłonnościami do fantazjowania, a także retrospekcji.

Osobowość schizoidalna wyróżnia się ogromną kreatywnością, umiejętnościami tworzenia sztuki w najróżniejszych formach.

Najczęściej występujące objawy to:
* unikanie kontaktów społecznych
* brak ekspresji jakichkolwiek silnych emocji
* małe zainteresowanie związkami romantycznymi
* emocjonalna oziębłość
* poczucie zakłopotania w codziennych sytuacjach społecznych
* wybór zajęć oraz prac w samotności
* poczucie braku motywacji do pracy lub szkoły
* ceni niezależność i ma z reguły bardzo nieliczne grono przyjaciół
* mało dostrzegalne zmiany w zachowaniu pod wpływem emocji (a raczej ich braku)
* poczucie braku odczuwania przyjemności

Osobowość schizoidalna statystycznie występuje bardzo rzadko, u około 1% społeczeństwa, przy czym częściej u mężczyzn. Osoby z tą osobowościach mogą i często funkcjonują normalnie w społeczeństwie, najczęściej jednak nie są zdolne do stworzenia bliskich więzi.

Cechą charakterystyczną tego zaburzenia jest znikomy lub calkowity brak kontaktow seksualnych.

Leczenie zaburzeń osobowości schizoidalnej najczęściej opiera się na psychoterapii, podczas której pracuje się m.in. nad poprawą kontaktów z innymi, oraz nad nabywaniem umiejętności społecznych.

psycholog szkolny